کد مطلب: ۵۰۰۰۰۲

|

|

نگارمگ اخبار اخبار ورزشی

۲۶ شهريور ۱۴۰۲ - ۰۳:۰۰

تکرار سناریوی حذف امید و دریغ از یک عذرخواهی!

حذف تیم ملی امید و ۴۸ ساله شدن حسرت صعود به المپیک در هیاهوی حضور کریستیانو رونالدو ستاره پرتغالی النصر عربستان در تهران برای بازی با پرسپولیس و دغدغه‌ها و نگرانی‌های مردم و مسئولان بابت میزبانی شایسته در لیگ قهرمانان آسیا و میزبانی از رونالدو گم شد.

به گزارش مجله خبری نگار، امید‌های ایران با هدایت رضا عنایتی در مرحله نخست انتخابی المپیک پاریس در ازبکستان با دو برد و یک باخت فرصت صدرنشینی و صعود مستقیم را از دست دادند و در جمع ۴ تیم برتر گروه‌های ۱۱ گانه هم شانسی برای صعود نداشتند و کار فوتبال ایران به جایی رسید که مالزی و اندونزی به جام ملت‌های زیر ۲۳ سال راه یافتند. البته برای بسیاری از فوتبال دوستان و کارشناسان قابل پیش بینی بود که تیم امید مثل چند دهه گذشته راه به جایی نبرد و راهی به المپیک پیدا نکند.

تیمی که سرمربی اش اواخر اردیبهشت انتخاب شد و رئیس فدراسیون چند ماه پیش از آن با وجود اصرار و سوال اهالی رسانه و فوتبال دوستان تاکید می‌کرد که عجله‌ای برای انتخاب سرمربی امید ندارند، با کدام معیار و منطق باید موفق می‌شد؟ رضا عنایتی که هدایت امید‌ها را بر عهده گرفت کلا سه ماه فرصت داشت تیم امید را تشکیل دهد و تنها فرصت تدارک این تیم که مثل همیشه با مقاومت و مخالفت باشگاه‌ها برای حضور ملی پوشان شان در اردو‌ها مواجه بود، حضور در مسابقات قهرمانی زیر ۲۳ سال غرب آسیا بود که البته آن جا هم با شکست از عراق نایب قهرمان شد.

در چنین شرایطی عدالت فوتبال زیر سوال می‌رفت اگر امید ایران راهی مسابقات جام ملت‌های زیر ۲۳ سال ودر نهایت المپیک می‌شد. هرچند به زعم بسیاری تیم امید با وجود بازیکنان شاغل در لیگ برتر و چند لژیونر ظرفیت بالایی برای حضور در مرحله نهایی انتخابی المپیک و صعود به المپیک پاریس داشت، اما صرفا توانایی فنی و مسائل فنی تضمین کننده موفقیت یک تیم نیست.

در واقع دلایل ناکامی تیم امید در ۴۷ سال اخیر و ۴۸ ساله شدن حسرت حضور در المپیک چند درصد فنی است و بخش قابل توجه آن غیرفنی است. در این سال ها، حدود ۲۰ مربی داخلی و خارجی از نسل‌های مختلف سرمربی تیم امید بودند و هیچ‌کدام موفق نشدند. مربیان روسی و رومانیایی یا بهترین مربی چند سال ایران مثل حسن حبیبی و مهدی مهدوی کیا هدایت تیم امید را برعهده داشتند، اما تیم به المپیک نرسیده است.

صعود به المپیک، معادله پیچیده‌ای نیست که کسی نتواند آن را حل کند. آن چه تیم امید را آزار می‌دهد، این است که تیم امید هیچ‌وقت «تیم» نشده است، بلکه صرفا بازیکنان در یک مقطع زمانی کوتاه دور هم جمع می‌شوند و به آن می‌گویند تیم فوتبال. انگار که تیم امید برای رفع تکلیف تشکیل می‌شود و نتیجه گرفتن آن هم در اولویت نیست و در چنین شرایطی قطعا میوه موفقیت به بار نمی‌آید و کسی هم درخت بی بر تیم امید را گردن نمی‌گیرد و حتی یک عذرخواهی ساده هم بابت عدم صعود امید‌ها نمی‌کند.

لینک کپی شد

اشتراک‌ گذاری

۰ پسندیدم

گزارش خطا

ارسال نظرات

انتشار یافته: ۰ |

در انتظار بررسی: ۰ |

غیر قابل انتشار: ۰

قوانین ارسال نظر